Сёння Евангелле запрашае нас у сутнасць хрысціянскага жыцця – у прастору міжасобасных адносін, дзе сутыкаюцца чалавечыя слабасці і Божая міласэрнасць.
Гэтыя словы – не проста інструкцыя па вырашэнні канфліктаў. Гэта раскрыццё Божага сэрца, якое прагне прымірэння і збаўлення кожнай душы, і заклік да нас быць падобнымі да Яго.
Міласэрнасць у дзеянні: "Пайдзі сам-насам..."
Першы крок, які паказвае Езус, – гэта крок, які патрабуе мужнасці і адказнасці: ідзі сам. Чаму не чакаць, не скардзіцца, не прыцягваць іншых? Таму што любоў заўсёды шукае асабістай сустрэчы, каб аднавіць сувязь. Гэта першы і самы важны крок — не распаўсюджваць чуткі, не абмяркоўваць праблему з іншымі, а намагацца вырашыць яе асабіста. Гэта патрабуе ад нас смеласці і шчырасці, але менавіта так мы можам захаваць адносіны і зразумець адзін аднаго. Мэта – не перамагчы, не прысароміць, не адпомсціць. Мэта – "здабыць брата", аднавіць адносіны. Гэта шлях міласэрнасці, які дазваляе чалавеку адрадзіцца без публічнага сораму, захоўваючы яго годнасць і таямніцу. Гэта выпрабаванне нашай шчырай волі да прымірэння, без пасярэднікаў, і магчымасць для духоўнага росту, як для таго, хто ідзе, так і для таго, да каго ідуць. Гэта заклік да нас быць інструментам Божай міласэрнасці ў свеце.
Але што рабіць, калі наш брат не слухае? Езус дае нам наступны крок: вазьмі з сабой яшчэ аднаго ці дваіх, каб пацвердзіць словы. Гэта не значыць, што мы павінны абвінаваціць або асуджаць, але, хутчэй, гэта заклік да супольнасці. Мы павінны шукаць падтрымкі і мудрасці ў іншых, каб разам знайсці шлях да прымірэння. У гэтым ёсць сіла — калі мы аб'ядноўваемся ў імя Хрыста, мы атрымліваем магчымасць бачыць сітуацыю з розных бакоў і знайсці рашэнне, якое будзе карысным для ўсіх.
Яны дапамагаюць:
- Пераканацца, ці зразумелыя нашы ўчынкі.
- Паглядзець на сітуацыю іншымі вачыма.
- Паказаць брату, што праблема сапраўдная, калі яе бачаць і іншыя.
Але калі і гэта не дасць плёну, Езус кажа, што трэба звярнуцца да касцёла. Гэта падкрэслівае важнасць супольнасці вернікаў у нашым жыцці. Касцёл — гэта не проста будынак, гэта супольнасць людзей, якія падтрымліваюць адзін аднаго ў веры і ў цяжкія моманты. Калі мы не можам вырашыць канфлікт самастойна, мы павінны звярнуцца да нашай супольнасці, каб атрымаць мудрасць і падтрымку. Гэта не "публічны лінч", а клопат, прадыктаваны вялікай любоўю і адказнасцю. Касцёл – не клуб па інтарэсах, а сям'я, якая не абыякавая да духоўнага здароўя кожнага свайго члена.
Езус таксама падкрэслівае, што калі чалавек не слухае нават касцёла, то ён павінен быць для нас як язычнік і мытнік. Гэта не значыць, што мы павінны адмовіцца ад гэтага чалавека або асуджаць яго. Наадварот, гэта заклік да малітвы і да таго, каб працягваць любіць яго, нягледзячы на ўсе цяжкасці. Мы павінны памятаць, што нават язычнікі і мытнікі былі аб'ектамі любові Хрыста, і мы таксама павінны імкнуцца да такой любові.
Езус таксама кажа, што дзе двое ці трое сабраліся ў Яго імя, там Ён ёсць сярод іх. Гэта абяцанне, якое павінна нас умацоўваць у нашых адносінах. Калі мы молімся разам, калі мы шукаем адзін аднаго ў імя Хрыста, мы атрымліваем сілу і мудрасць, каб пераадолець любыя цяжкасці. Вось ключ да ўсяго працэсу! Сіла прымірэння і аўтарытэт Касцёла бяруць пачатак ад прысутнасці самога Хрыста сярод тых, хто сабраўся ў Яго Імя. Калі мы ідзем да брата сам-насам у духу Хрыстовым – Хрыстус прысутнічае. Калі мы сабраліся ўдваіх ці ўтраіх у Яго Імя для мудрага слова – Хрыстус там. Калі парафія збіраецца на святую Імшу і малітвы – Хрыстус сярод яе!
Яго прысутнасць – гэта:
- Крыніца мудрасці для вырашэння спрэчак.
- Крыніца міласэрнасці для тых, хто памыляецца.
- Крыніца адвагі для тых, хто ідзе насустрэчу.
- Магутнасць супольнай малітвы, калі мы прасім "згодна" (Мф. 18:19).
Што гэта значыць для нас сёння?
Смеласць у прымірэнні: Адкінем баязлівасць, пасіўнасць і плёткі. Калі брат здзейсніў памылку ў адносінах да нас, наш хрысціянскі абавязак – з духам міласэрнасці накіравацца да яго сам-насам. Гэта акт сапраўднай любові.
Цэннасць супольнай мудрасці: Мы не астравы. Нам неабходныя браты і сёстры для мудрасці, падтрымкі і, калі трэба, для карэкцыі. Нельга баяцца шукаць дапамогі, ідучы шляхам, паказаным Хрыстусам.
Жыццё як адзінае Цела: Мы – Касцёл, жывы арганізм. Мы адказныя адзін за аднаго, адказныя перад адзін адным. Наша супольнае быццё, нашае прымірэнне, нашае адзінства ў Хрысце – гэта моцнае сведчанне супакою ў свеце, які разрываюць супярэчнасці.
Нястомная вера ў Яго прысутнасць: Дзе б мы ні сабраліся ў імя Хрыста, нават у невялікай групе – Ён прысутнічае! Гэта наша непахісная надзея, наша крыніца сілы, наша перамога.
